นิทานเรือนร้าง(ต่อ)

          

นฤพนธ์เป็นแฟนกับวนิดา

              ลายมือตัวโตๆ ถูกเขียนบนกระดานดำ  ก่อนครูจะเข้ามาในห้อง  สาเหตุมาจากช่วงนี้ 

นฤพนธ์จะไม่ค่อยเล่นกับเพื่อนๆ  เนื่องจากมีภารกิจประจำวัน  คือเดินตามวนิดา  จนเป็นภาพที่
เพื่อนๆ เห็นบ่อยครั้ง  ทำให้เอามาล้อว่าทั้งคู่เป็นแฟนกัน  อันที่จริงนฤพนธ์จะเข้าไปขอโทษวนิดา 
แต่พอเธอเห็นเขาก็เดินหนี  นฤพนธ์ก็เดินตามยิ่งตามวนิดายิ่งหนี  เวลาอยู่ในห้องเรียนนฤพนธ์ซึ่งนั่งคนละฟากกับวนิดา  ยังอุตส่าห์เขียนขอโทษใส่กระดาษขย้ำแล้วปาไปให้  แต่เธอนึกว่าเขาแกล้งอีก  
จึงเขวี้ยงกลับมา  หนึ่งสัปดาห์ผ่านไป  เด็กชายนฤพนธ์ก็ยังไม่สามารถบอกขอโทษเด็กหญิงวนิดาได้

           เย็นวันศุกร์ขณะนฤพนธ์เดินกลับบ้าน  ระหว่างทางมีรถจักรยานขี่เข้ามาจอดดักหน้า  พี่ชายวนิดากับเพื่อนที่เรียนอยู่ชั้น ป.5 โรงเรียนเอกชน ทั้งคู่ลงมาจากจักรยานแล้วเข้าไปผลักอกนฤนพธ์ ทำให้เขาเสียหลักล้มลงไปนั่งที่พื้นข้างถนน

            “ถ้ามึงไม่เลิกแกล้งน้องกูนะ  เจ็บตัวแน่”

              จังหวะพอดีมานพพี่ชายนฤพนธ์  กำลังเดินกลับจากโรงเรียน  เห็นมีคนมาหาเรื่องน้องชาย  จึงไม่คิดจะถามอะไรทั้งนั้นมานพวิ่งเข้าไปชกพี่ชายวนิดาไปชนจักรยานล้มลง  เพื่อนพี่ชายวนิดาตกใจมองดูท่าทางมานพเป็นนักเลงจริงจึงรีบเผ่นเอาตัวรอด

            “ไอ้สัตว์  มึงหาเรื่องน้องกูใช่มั้ย”

           ด่าเสร็จมานพเข้าไปเตะพี่ชายวนิดาหลายที  นฤพนธ์ต้องเข้ามาห้าม  มานพผลักให้ถอยกลับออกไป

            นายแสงชัย  พ่อของวนิดาขับรถพาลูกชายซึ่งปากแตก  ตาบวมมาที่โรงเรียน  แจ้งให้ครูใหญ่ทราบว่านฤพนธ์กับมานพรุมทำร้ายลูกของเขา  ลูกชายคนงานโรงก๋วยเตี๋ยวทั้งสองคนจึงถูกลงโทษด้วยการเฆี่ยนก้นคนละ 10 ที แล้วยังต้องไปล้างห้องน้ำของทุกอาคารในโรงเรียนตลอดสัปดาห์ ส่วนครูนิโกรโดนหางเลขไปด้วยในข้อหาไม่อบรมสั่งสอนลูกศิษย์ ปล่อยให้ทำตัวเป็นอันธพาล

         นฤพนธ์คุยกับครูนิโกรขณะทำความสะอาดห้องน้ำข้างเรือนแทนกำเนิด  ซึ่งเป็นอาคารของชั้น ป.1 “ครูเชื่อที่เธอเล่า แต่…วนิดาไม่รู้ว่าเธออยากขอโทษ พ่อแม่วนิดาก็เข้าใจผิด ตอนนี้ควรจะทำยังไง” เขานิ่งอึ้งไปชั่วครู่